Na poważnie o udzielaniu pomocy osobom w stanie zagrożenia życia przez niewykwalifikowanych medycznie świadków możemy mówić dopiero od momentu „wynalezienia” resuscytacji krążeniowo-oddechowej, czyli od lat 60-tych XX wieku. Zauważmy, że mówimy o czasach, kiedy – jeszcze przez dziesięciolecia – nie było Internetu. Wiedza o pierwszej pomocy „rozchodziła się” zatem po świecie początkowo bardzo powoli. Nic więc dziwnego, że wiele rzeczy jest jeszcze w tej dziedzinie niejasnych, a wiele pojęć niedoprecyzowanych. Dla przykładu: - stosować przy omdleniu pozycję czterokończynową czy układać do bocznej?, - zawsze do ataku epilepsji wzywać pogotowie, czy w wybranych przypadkach? - osoba, która się dławi, ale może kaszleć jest „zadławiona”, czy (tak jak ja proponuję) zakrztuszona?, itd. Osobiście, jako filozof – a więc i logik – z wykształcenia uważam, że określenie „pierwsza pomoc przedmedyczna” jest jak najbardziej, właśnie logicznie, poprawne. Nie zgadzam się z tezą, że jest ono niepoprawne i nie powinno się go używać. Ja napisałbym raczej, że niektórzy instruktorzy (szkoleniowcy) tak twierdzą. Ja do nich nie należę. Ja osobiście mam większy problem z określeniem „uciśnięcia klatki piersiowej”. Wskazuje ono bowiem, że w tej czynności właśnie uciśnięcia są najważniejsze. Tymczasem, jak wiadomo, faza relaksacji (rozprężenia) klatki piersiowej jest równie ważna: 1 do 1. Przyznam, że nie jestem w stanie wymyśleć w tym przypadku sensownego krótkiego terminu. Oczywiście dziękuję za pytanie i pozdrawiam Dariusz Piasecki
Dariusz Piasecki